Πίσω ή μπροστά από την κουζίνα του εστιατόριου… Παραμονή Πρωτοχρονιάς

Μιλήσαμε με μία commis-chef σε ένα εστιατόριο του Λονδίνου για να μάθουμε πως είναι πραγματικά η εμπειρία πίσω από μία κουζίνα τη μεγαλύτερη κοινωνική βραδιά του έτους, δουλεύοντας, ενώ οι φίλοι της διασκεδάζουν και περνάνε στο νέο έτος πίνοντας και γελώντας.

Μία άγνωστη εμπειρία

Στον κόσμο των εστιατορίων, όλοι εργάζονται την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Ο κανόνας είναι ότι αν βρίσκεστε στο Λονδίνο, τότε δουλεύετε. Πήρα άδεια μία παραμονή, αλλά μόνο επειδή είχα ένα πολύ μεγάλο καβγά με τον γενικό διευθυντή, ο οποίος δεν με συμπαθούσε και με έβαλε να δουλέψω στο βεστιάριο σαν ένα παράξενο είδος “τιμωρίας”.

Εορταστική περίοδος

Είναι δύσκολο να δουλεύεις σε εστιατόρια σε αυτή την χρονική περίοδο, ειδικά όταν βλέπεις άλλους ανθρώπους να κάνουν πάρτι. Αλλά η περασμένη εβδομάδα ήταν αρκετά διασκεδαστική – το εστιατόριο έχει δυνατή μουσική και η διοίκηση μας είχε ενθαρρύνει  να πίνουμε το περιστασιακό ποτό με τους πελάτες. Μένουμε ανοιχτοί πιο πολύ και αρχίζουμε να κλείνουμε μόλις οι πελάτες μας φύγουν, αλλά το εστιατόριο παραμένει ανοιχτό όσο υπάρχουν εκεί πελάτες και παραγγέλνουν. Δεν θα διώχναμε ποτέ ανθρώπους, οπότε δεν έχω ιδέα πόσο αργά θα παραμείνει ανοικτό μέχρι την 1η Ιανουαρίου.

Κάνουμε μερικά ειδικά μενού για τα Χριστούγεννα και το Νέο Έτος, κάτι που σημαίνει επιπλέον εργασία. Απλά καταλήγουμε να κάνουμε πολύ περισσότερα και πρέπει να το κάνουμε πολύ πιο γρήγορα. Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι τρώνε περισσότερο αυτήν την εποχή του χρόνου, αλλά σίγουρα πίνουν περισσότερο. Το bar είναι πάντα πολύ απασχολημένο. Δεν νομίζω ότι οι άνθρωποι τρώνε πολύ περισσότερο τα Χριστούγεννα – δεν έχουν μια μαγικά μεγαλύτερη όρεξη – αλλά σίγουρα παραγγέλνουν περισσότερο φαγητό. Οι ώρες προετοιμασίας την Παραμονή θα είναι σαν τις κανονικές. Ξεκινώντας στις 7 ή 8 π.μ., θα κάνουμε ειδικά φαγητά για τη νύχτα, ίσως λίγο πιο πολυτελή από το συνηθισμένο.

Έλλειψη χρόνου

Οι ώρες είναι πολλές, αλλά όταν δουλεύεις σε ένα εστιατόριο δέχεσαι απλώς ότι θα δουλέψεις την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Νομίζω ότι δεν αρέσει στους περισσότερους υπαλλήλους, αλλά είναι απλώς μια επιλογή που κάνετε με αυτή τη δουλειά. Κάποιες περίοδοι αυτού του χρόνου με έχουν πραγματικά ζορίσει, γιατί δουλεύω πολλές ώρες και έχω μείνει πίσω στις κοινωνικές μου υποχρεώσεις. Έχω μιλήσει γι’αυτό με τους διευθυντές μου και τους συναδέλφους μου, αλλά λένε ότι είναι απλά η θυσία που κάνετε όταν γίνεστε σεφ – είναι κάτι που συμβαίνει και το δεχόμαστε και γίνεται ευκολότερο όταν το συνηθίσετε. Επειδή η κουζίνα είναι αρκετά ανοιχτή, δεν είμαστε πολύ απομονωμένοι από το vibe του εστιατορίου.

Η δουλειά είναι αρκετά δύσκολη, και γεμάτη τεστοστερόνη. Κάποτε κοιμήθηκα σε ένα κιβώτιο λαχανικών. Χθες έκανα μία 16ωρη βάρδια, αλλά συχνά κάνω 17 ή 18 ώρες. Είναι ένα πολύ μικροσκοπικό εστιατόριο και οι συνάδελφοι μου ζορίζονται λόγω της έλλειψης χώρου – όλες οι κατσαρόλες μας είναι αποθηκευμένες είτε ψηλά είτε στο υπόγειο και πάντα πηγαίνουμε στο υπόγειο για να φέρουμε πράγματα, έτσι καταλήγουμε να κάνουμε πολύ γυμναστική. Τα χέρια μου είναι πιο γυμνασμένα από ποτέ. Όλοι φωνάζουν. Υπάρχουν φούρνοι 600 βαθμών που δεν μπορείτε να περάσετε από δίπλα τους χωρίς να καείτε. Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς είναι έτσι, αλλά δύο φορές πιο έντονα. Αλλά υπάρχει μια τόσο ισχυρή σχεδόν οικογενειακή ατμόσφαιρα στο εστιατόριο, επειδή όλοι ξοδεύουμε πολύ χρόνο μαζί. Πολλοί μάλιστα είναι ζευγάρια.

Εντάσεις

Υπήρχε αρκετό κλάμα χθες, επειδή μία από τις συναδέλφους μου κάηκε σε έναν από τους φούρνους, οι οποίοι είναι εξαιρετικά ζεστοί, και θύμωσε τόσο πού ξεκίνησε να φωνάζει σε μένα από το πουθενά, και άρχισα να κλαίω και εκείνη βγήκε έξω και εγώ έκλαιγα πάνω στο κρέας που ετοίμαζα. Υπάρχει μεγάλη ένταση λόγω του πολύ αγχωτικού περιβάλλοντος εργασίας.

Έχω αρχίσει να το συνηθίζω, αλλά η απώλεια της γιορτής της παραμονής και των γενεθλίων και όλων των άλλων γιορτών είναι λίγο απογοητευτική. Όμως, όλο το προσωπικό είναι μαζί, γι’αυτό απλά κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε σαν ομάδα.